cytokines Τh1 and Th2

Οι κυτοκίνες είναι οι μείζονες  ρυθμιστές της έμφυτης και προσαρμοστικής ανοσίας που επιτρέπουν στα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος να επικοινωνούν σε μικρές αποστάσεις. Η θεραπεία με κυτοκίνη για την ενεργοποίηση του ανοσοποιητικού συστήματος των ασθενών με καρκίνο υπήρξε μια σημαντική μέθοδος θεραπείας και συνεχίζει να αποτελεί βασικό παράγοντα στην τρέχουσα κλινική έρευνα για τον καρκίνο [1]. 

Οι αντιφλεγμονώδεις κυτοκίνες είναι μια σειρά ανοσορυθμιστικών μορίων που ελέγχουν την προφλεγμονώδη απόκριση κυτοκίνης. 

Οι κυτοκίνες δρουν σε συνεννόηση με συγκεκριμένους αναστολείς κυτοκίνης και διαλυτούς υποδοχείς κυτοκίνης για τη ρύθμιση της ανθρώπινης ανοσοαπόκρισης [2].

Οι κυτοκίνες είναι οι ορμονικοί αγγελιοφόροι υπεύθυνοι για τις περισσότερες από τις βιολογικές επιδράσεις στο ανοσοποιητικό σύστημα, όπως η κυτταρική ανοσία και οι αλλεργικές αντιδράσεις. 

Αν και είναι πολυάριθμες, οι κυτοκίνες μπορούν να χωριστούν λειτουργικά σε δύο ομάδες: αυτές που είναι προφλεγμονώδεις και αυτές που είναι ουσιαστικά αντιφλεγμονώδεις αλλά προάγουν τις αλλεργικές αντιδράσεις.

Οι προφλεγμονώδεις κυτοκίνες (ιντερλευκίνη-1, ιντερλευκίνη-6 και παράγοντας νέκρωσης όγκου-άλφα) απελευθερώνονται ως μέρος της ανοσολογικής απόκρισης με αποτέλεσμα ένα σύνδρομο που ονομάζεται συμπεριφορά ασθένειας που είναι μια προσαρμοστική και κινητήρια αντίδραση σε ασθένειες [3].

Τα Τ λεμφοκύτταρα είναι μια σημαντική πηγή κυτοκινών. Αυτά τα κύτταρα φέρουν ειδικούς  υποδοχείς αντιγόνων στην κυτταρική τους μεμβράνη  για να επιτρέψουν την αναγνώριση ξένων παθογόνων. 

Μπορούν επίσης να αναγνωρίσουν τον φυσιολογικό ιστό κατά τη διάρκεια επεισοδίων αυτοάνοσων νοσημάτων. Υπάρχουν δύο κύριες  υποομάδες  των Τ λεμφοκυττάρων, που διακρίνονται από την παρουσία μορίων στις κυτταρικές τους επιφάνειες , τα  γνωστά ως CD4 και CD8 [4]. 

 Τ λεμφοκύτταρα που εκφράζουν CD4 είναι επίσης γνωστά ως βοηθητικά Τ κύτταρα, και αυτά θεωρούνται ως οι πιο δημιουργικοί  παραγωγοί κυτοκινών. 

Αυτή η υποομάδα  μπορεί να υποδιαιρεθεί περαιτέρω σε Th1 και Th2, και οι κυτοκίνες που παράγουν είναι γνωστές ως κυτοκίνες τύπου Th1 και κυτοκίνες τύπου Th2.

Διάφορες μελέτες δείχνουν ότι η ανοσοαπόκριση ρυθμίζεται στην πραγματικότητα από την ισορροπία μεταξύ των κυτοκινών Th1 και Th2. Αυτά τα δύο μονοπάτια είναι συχνά αμοιβαία αποκλειστικά, καθώς το ένα οδηγεί στην προστασία και το άλλο στην εξέλιξη της νόσου [5]. 

Οι κυτοκίνες τύπου Th1 τείνουν να παράγουν τις προφλεγμονώδεις αποκρίσεις που είναι υπεύθυνες για τη θανάτωση ενδοκυτταρικών παρασίτων και για τη διαιώνιση αυτοάνοσων αποκρίσεων. 

Η ιντερφερόνη γάμμα είναι η κύρια κυτοκίνη Th1[6]. Οι υπερβολικές προφλεγμονώδεις αποκρίσεις μπορούν να οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτη βλάβη των ιστών, οπότε πρέπει να υπάρχει ένας μηχανισμός για την αντιμετώπιση τους. 

Οι κυτοκίνες τύπου Th2 περιλαμβάνουν τις ιντερλευκίνες 4, 5 και 13, οι οποίες σχετίζονται με την προαγωγή της IgE και των ηωσινοφιλικών αποκρίσεων στην ατοπία [7], και επίσης της ιντερλευκίνης-10, η οποία έχει περισσότερο αντιφλεγμονώδη απόκριση.

Υπάρχουν 2 κύριες φλεγμονώδεις οδοί που οδηγούν σε αλλεργικές ασθένειες: Η φλεγμονή τύπου-2 (Th-2) και φλεγμονή μη τύπου 2. Όλα τα βιολογικά φάρμακα που έχουν εγκριθεί για χρήση και τα περισσότερα από τα βιολογικά φάρμακα που βρίσκονται υπό ανάπτυξη για αλλεργικές ασθένειες έχουν επικεντρωθεί στη φλεγμονώδη οδό Th-2 [8]. 

Επιπλέον, οι αποκρίσεις Th2 θα εξουδετερώσουν τη μικροβιοκτόνο δράση που προκαλείται από τις Th1. Το βέλτιστο σενάριο επομένως φαίνεται να είναι ότι οι άνθρωποι πρέπει να παράγουν μια καλά ισορροπημένη απόκριση Th1 και Th2, κατάλληλη για την ανοσολογική πρόκληση.

Πολλοί ερευνητές θεωρούν την αλλεργία ως σταθμισμένη ανισορροπία Th2 και πρόσφατα οι ανοσολόγοι ερευνούν τρόπους για να ανακατευθύνουν τις αλλεργικές αντιδράσεις Th2 υπέρ των απαντήσεων Th1 για να προσπαθήσουν να μειώσουν τη συχνότητα εμφάνισης ατοπίας. 

Ορισμένες ομάδες εξετάζουν τη χρήση υψηλής δόσης έκθεσης σε αλλεργιογόνα για να αυξήσουν την απόκριση Th1 σε εγκαταστημένη  ασθένεια [9],  και άλλες ομάδες μελετούν τη χρήση μυκοβακτηριακών εμβολίων σε μια προσπάθεια να οδηγήσουν σε ισχυρότερη απόκριση Th1 στην από τη βρεφική ηλικία [10].

Μια πρόσθετη στρατηγική χρησιμοποιείται για την πρόληψη της έναρξης  ασθένειας. Αυτή περιλαμβάνει τη μελέτη της εγκυμοσύνης και της πρώιμης μετα τον τοκετό ζωής. 

Και οι δύο αυτές καταστάσεις θεωρούνται κυρίως ως φαινόμενα Th2 (για τη μείωση του κινδύνου αποβολής, απαιτείται ισχυρή απόκριση Th2 για την τροποποίηση της κυτταρικής απόκρισης Th1 στη μήτρα). 

Το έμβρυο μπορεί να ενεργοποιήσει μια ανοσοαπόκριση στις αρχές της εγκυμοσύνης και επειδή η εγκυμοσύνη είναι κυρίως μια κατάσταση Th2 [11], τα έμβρυα τείνουν να γεννιούνται με προκατειλημμένες ανοσολογικές αποκρίσεις Th2. 

Αυτά μπορούν να απενεργοποιηθούν γρήγορα μετά τον τοκετό υπό την επίδραση της μικροβιολογικής έκθεσης ή μπορούν να ενισχυθούν από την έγκαιρη έκθεση σε αλλεργιογόνα. 

Υποτίθεται επίσης ότι όσοι συνεχίζουν να αναπτύσσουν πλήρεις αλλεργίες μπορεί να είναι εκείνοι που γεννιούνται με μια γενικά ασθενέστερη απόκριση Th1, αν και είναι πλέον φανερό ότι τα βρέφη με αλλεργίες παράγουν αδύναμες αποκρίσεις Th1 και Th2.

Μερικοί  έχουν προτείνει ότι, τα προγράμματα ανοσοποίησης (και η επακόλουθη μείωση της μικροβιολογικής έκθεσης) είναι υπεύθυνα για την αυξανόμενη συχνότητα εμφάνισης ατοπίας.

 Ωστόσο, δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι η ανοσοποίηση προκαλεί ατοπία. Επιπλέον, αυτό δεν αποτελεί επιχείρημα ότι πρέπει να εκθέσουμε ξανά τα παιδιά σε δυνητικά θανατηφόρες ασθένειες. 

Εάν αντιμετωπίζοντας  εγγενείς ασθένειες μειώνεται η συχνότητα της ατοπίας, τότε το καθήκον των ανοσολόγων πρέπει να είναι η ανάπτυξη εμβολίων που μιμούνται τις θετικές επιπτώσεις της λοίμωξης.